ഭ്രാന്ത് - കവിത

അതിരുകളില്ലാത്ത ചിന്ത
അതവനെ  ഭ്രാന്തനാക്കി
അതുകൊണ്ട്
അവൻ നടക്കുമ്പോൾ
മരങ്ങൾ ഉലയുന്നതായും
ഭൂമി ഉരുളുന്നതായും
പ്രളയം വരുന്നതായും
സുനാമി തിരകൾ ഉയരുന്നതായും
കാറ്റു വീശുന്നതായും
അവനു തോന്നി

നിങ്ങൾ അവനെ കണ്ടതോ?
കീറിപ്പറിഞ്ഞ വസ്ത്രങ്ങളോടെ
മുടി ജഡ പിടിച്ച്
മുഖം കരിപിടിച്ച്
ചിരി മറന്ന് വെച്ച്
ആരെയും നോക്കാതെ
വിദൂരതയിലേക്കു കണ്ണു പായിച്ച്
ആരെയും കൂസാതെ
പുരികം ചുളിച്ചു കൊണ്ട്
അവൻ നടന്നു പോകുന്നത്

നിങ്ങളിൽ ഒരാൾ പറഞ്ഞു
ദേ, അവൻ ചിരിക്കുന്നുണ്ട്
ചിരിയുടെ താളത്തിലാണ്
അവൻ നടക്കുന്നത്.
ഉച്ചവെയിലിനു കനം കൂടിയിട്ടും
അവനെന്താ വിശ്രമമില്ലാത്തത്
അവന്റെ കണ്ണിനു കാഴ്ചയില്ലേ?
അവനെ കാത്തിരിക്കാൻ
ആരുമില്ലേ?

അവനെ തടയരുത്i പ്ളീസ്
അല്ല, എന്തിനാണ് നിങ്ങൾ അവനെ തടയുന്നത്?
അവന് ഭക്ഷണം കൊടുക്കാനോ?
അവന്റെ ജഡ മുറിച്ചുമാറ്റാനോ
കുളിപ്പിച്ചു പൗഡറിട്ടു
നല്ല വസ്ത്രം അണിയിക്കാനോ?
നടന്നിട്ടും തീരാത്ത വഴിയിൽ നിന്ന്
എങ്ങോട്ടാണവനെ കൂട്ടുന്നത്?
നിങ്ങളുടെ സത്രത്തിലേക്ക്
അഗതിമന്ദിരത്തിലേക്ക്?
എന്നിട്ടു നിങ്ങൾ വിളിച്ചു പറയും
ഇതാ ആയിരത്തിൽ ഒരുവൻ

അവൻ വ്യാധി പിടിച്ചവൻ
നിങ്ങളെ ഭ്രാന്തു പിടിപ്പിച്ചവൻ
നിങ്ങളുടെ ഖ്യാതി പറന്നു പൊങ്ങാൻ
നിങ്ങളവന്റെ ജഡ പിഴുതെടുക്കുന്നു
വെള്ളം പായിച്ചു കളിപ്പിക്കുന്നു
പുത്തൻ വസ്ത്രമണിയിക്കുന്നു
ദാ, അവൻ മിടുക്കനായി

പിന്നീടവന്; ഞരുവ് സ്വന്തമല്ല
വിദൂരതയിലേക്കു നോട്ടമില്ല
നിർത്താതെ സംസാരമില്ല
മൗനത്തിലൊളിപ്പിച്ച ശബ്ദമില്ല
അവനെ ആരും കാണാറുമില്ല
കണ്ണിനും കരളിനും കിഡ്നിക്കും
പിന്നെ ഹൃദയത്തിനും
വിദേശത്തെന്താ ഡിമാന്റ്
സ്വശായ തദ്ദേശ മെഡിക്കൽ ശിശുക്കൾ
ഡെഡ് ബോഡിയിൽ പഠിക്കുന്നതെങ്ങനെ?

അവൻ തെരുവില്‍ വരച്ച ചിത്രം
പൂർത്തിയാക്കാൻ
ഇതാ വരുന്നു വീണ്ടുമൊരുത്തൻ
ജഡയും താടിയും മുഴിഞ്ഞ വസ്ത്രവുമായി.
അതിരുകളില്ലാത്ത ചിന്ത
അതു ഭ്രാന്താണ്
-കെ എ സോളമൻ.